Een project van Rianne Meboer, Arthur Kneepkens en Anouke de Groot i.s.m het Ragazze Quartet, schrijver Rachel Rumai Diaz en componist Aftab Darvishi over de ervaringen van vrouwengemeenschappen aan de rand van de stad.
“In dit uur dat we samenzijn is alles wat er buiten deze muren gebeurt even niet belangrijk. Hier, in deze ruimte die we voor even herinrichten, waar we elke week weer stoelen bij elkaar schuiven, en meubels aan de kant zetten, is er genoeg plek voor iedereen aan tafel. Het maakt niet uit waar je vandaan komt, waarom je hier bent of wat je hierna gaat doen. Als je wilt, mag je zelfs even niet jezelf zijn, en als je behoefte hebt om je verhaal te vertellen, is dat ook goed. Maar allereerst, laat me je voorstellen aan de rest van de groep.”
I’M (NOT) EVERY WOMAN is een muzikale vertelling over zusterschap (ook voor broeders en andere kameraden)
Rachel Rumai Diaz (spoken word) en Aylin Sezer (sopraan) brengen, voortgestuwd door het dynamische spel van Ragazze Quartet, een gesproken en gezongen ode aan de vrouw van wie de stem te weinig gehoord wordt.
We maken een reis van de harmonische kracht van zusterschap, langs de soms pijnlijke noodzaak van het bestaan van safe spaces, naar een ritselende revolutie die aanzwelt door de hele stad.
De nieuwe muziek van de Iraans-Nederlandse componist Aftab Darvishi vertegenwoordigt zowel de westerse als oosterse muziektraditie. Haar werk is verstild en atmosferisch met verschillende klankkleuren en nuances. De sprekende teksten zijn van de hand van Rachel Rumai Diaz.
Muzikale inspiratie, verhalen en ervaringen van vrouwengemeenschappen ‘aan de rand van de stad, in het hart van de samenleving’ vormen de inspiratie voor deze muzikale vertelling.
Een project dat begint bij uitvoerige gesprekken en muzikale dialogen met verschillende vrouwen communities in Amsterdam en uiteindelijk uitmondt in een nieuwe muziektheatervoorstelling voor strijkkwartet, slagwerk, spoken word artist en zangeres. In die voorstelling geven we uiting aan de kracht, emoties en levensvragen van vrouwen en vrouwengemeenschappen. De muziek wordt geschreven door Afab Darvishi, de teksten door spoken word artiest Rachel Rumai Diaz. De voorstelling gaat in juni 2022 in première op Over het IJ Festival Amsterdam en zal daarna door het land touren.
Zes vrouwelijke artiesten brengen in ‘I’m Every Woman’ een gezongen en gesproken ode aan de vele vormen en gezichten van vrouwen gemeenschappen aan de randen van de stad,, voortgestuwd door het dynamische spel van Ragazze Quartet dat geen klankkleur schuwt om de juiste toon te treffen.
De voorstelling vindt zijn vertrekpunt in de muzikale inspiratie, verhalen en ervaringen van vrouwengemeenschappen ‘aan de rand van de stad, in het hart van de samenleving’. We maken een reis van de harmonische kracht van zusterschap, langs de soms pijnlijke noodzaak van het bestaan van deze safe spaces, naar een clash van onbegrip en verschillen. De verschillende verschijningsvormen van ‘all female communities’ komen tot hun recht in het poëtische, ritmische, sensuele en activitische spoken word-werk van Rachel Rumai Diaz.
“Als schrijver en performance artiest zet ik me in om op het podium ruimte te maken voor verborgen verhalen en ongehoorde stemmen, in het bijzonder vrouwen van kleur en LHBTIQ+ vrouwen. Dit project zie ik als een mooie kans om niet alleen de verhalen van deze vrouwen te vertellen, maar ook om een ode te brengen aan de vele vormen en gezichten van de vrouw.” – Rachel Rumai Diaz
De nieuwe muziek van Aftab Darvishi vertegenwoordigt zowel de westerse traditie als muziek uit niet-westerse culturen. Haar werk is verstild en atmosferisch met een tal van verschillende klankkleuren en kleine nuances. Regisseur Rianne Meboer zal al die verschillende verhalen en disciplines op de vloer met lichtheid en humor samenbrengen tot dynamisch en spannend geheel. Rianne werkt als theatermaker van sociaal-artistiek werk en als regisseur van muziektheater en opera, o.a. bij Holland Opera. Zij onderkent de noodzakelijke waarde van sisterhood, maakte vaker voorstelling waarin vrouwelijke perspectieven centraal staan, en was onderdeel van het feministisch platform De Bovengrondse.
Op dit moment worden de verschillende gesprekken gevoerd. We houden een blog bij om jullie een inkijkje te geven in deze gesprekken.
Op 21 oktober gingen wij voor het eerst met ons hele team op pad voor I’m Every Woman; Rianne, Rachel, Aftab en Ragazze Quartet; Annemijn, Rebecca, Jeanita en Rosa. We spraken die ochtend met vrouwen van de Vrouwen Bazaar. Dat is een initiatief dat Samar Shalaan ongeveer 23 jaar geleden startte en sinds 2013 in buurthuis Van der Pek in Amsterdam Noord gevestigd is. Ze is een van meest actieve vrouwen in Noord. Bij binnenkomst was het meteen een warme gezellig sfeer en we zette al ons meegebrachte lekkers op tafel. Vrouwen van allerlei achtergronden komen op donderdagochtend samen; soms kort, soms al lang in Nederland. De groep wisselt van samenstelling maar er zijn ook vrouwen die Samar al 10 jaar kent. Af en toe is er iemand die informatie geeft over een bepaald onderwerp meestal wordt er gekletst, gegeten en ervaringen gedeeld. Nadat regisseur Rianne een korte introductie van het project gaf maakte we een rondje langs alle vrouwen in de cirkel. We noemde onze naam en benoemde waarom we hier zijn of waarom ze graag naar de Vrouwen Bazar ochtenden gaan. We hadden het over kletsen als er geen mannen luisteren, over het belang van moeders voor de samenleving en luisterde naar muziek van Feirouz op you tube. “De moeder is essentieel in de maatschappij, Zij houdt de maatschappij draaiende, zij voedt de kinderen op en brengt ze in de wereld. Het is een mannenwereld, maar als de moeders wegvallen dan valt de maatschappij ook helemaal weg.” Het was een heerlijk soms gezellig chaotisch samenzijn. Nagwa zong twee liederen ter eren van verjaardag van profeet Mohammed. Tot slot speelde het Ragazze Quaretet het stuk “ Daugthers of the Sun” van Aftab. Er werd benoemd dat je tijdens het luisteren even helemaal weg bent, dat je de rust voelt.”
We zijn op bezoek bij een schildergroep die elke dinsdagmiddag in Huis van de Wijk België in Nieuw West bij elkaar komt. Sommige vrouwen kennen elkaar al 25 jaar. Ooit opgezet voor mannen en vrouwen door stichting Impuls. Later zelfstandig verder gegegaan en nu is het al tijden een groep met alleen vrouwen waaronder Agaat die er sinds de oprichting bij is. Alle vrouwen zijn allemaal geboren en getogen in Amsterdam. Ze schilderen, praten en soms is het gewoon even stil. Ze slaan bijna nooit een week over en voelen zich prettig bij elkaar. Iemand zei; “Soms denk ik; Voel ik me wel lekker om te gaan vandaag? Mijn man zegt dan, ga schat, ga lekker die meiden pesten”
Omdat de ruimte klein is komen we met een deel van het team. We zitten elk aan een tafel met een schildervel en kwasten voor onze neus en zijn dus zo een middag onderdeel van de schildergroep. Ze vertellen dat er altijd veel wordt gelachen, dat het soms net een therapie groepje is. Maar ook dat het wel anders voelt nu wij er ineens zijn. We zouden eigenlijk 10 jaar elke week moeten komen. Er is ook wel eens een tijdje een man bij geweest maar die bleven nooit lang hangen en ze vinden het ook wel prettig zo. Naar muziek luisteren doen ze niet tijdens het schilderen. Wel worden de laatste nieuwtjes van de tv en entertainment wereld besproken zoals over Rene Froger. Het is inderdaad heerlijk om lekker met elkaar te kletsen en ondertussen te schilderen. Je kan zien dat ze dit al lang doen; er worden prachtige werken geschilderd; waterlelies en karpers met acrylverf, een vrouw in een prachtige jurk die in de spiegel kijkt, bloemen met aquarelverf en verf puntjes op een steen. We laten een stuk horen van het Ragazze Quartet en ze willen graag de you tube link. Dan wordt alle verf, kwasten en vellen opgeborgen in de kast en is het weer een gewone ruimte in een buurthuis.
In huis aan de wijk Belgie in Nieuwe West komen verschillende vrouwengroepen samen. Via Eva van Eigenwijks komen we in contact met Asmae. Zij organiseert veel verschillende activiteiten voor vrouwen in verschillende buurthuizen. Op woensdagmiddag komt de Marokaanse Vrouwengroep ,zoals ze zichzelf noemen, samen om te koken, te eten en te kletsen. Nu wij komen wordt er een keer niet gekookt maar er zijn wel allemaal ongelooflijk lekker hapjes en cakejes gemaakt. Wij hebben ook van alles mee en er ontstaat een soort feestmaal op de tafels. We zitten in een grote kring in de ruimte die ook voor sportactiviteiten wordt gebruikt. We horen waarom zij het belangrijk vinden om met alleen vrouwen bij elkaar te komen en wat de rolverdeling binnen die groep is. Een aantal vrouwen is al wat ouder en zij worden de moeders van de groep genoemd. Ze komen hier om elkaar te helpen, te ontspannen en zodat ze weer opgeladen naar huis kunnen gaan. Het is hun tweede thuis. zo voelt het het. Op de vraag; wat betekent vrouw zijn voor jou antwoord iemand; Liefde!
“Vrouwen zijn sterker dan mannen. Vrouwen hebben de kracht in hun handen. Wij hebben een sterke rug, we dragen iedereen en het huis met onze handen en rug.” Na het gesprek maken we lange tafel klaar met al het eten en gaat het ragazze quartet klaar staan om te spelen. Ze spelen Daugther of the Sun van Aftab. Het wordt tijdens het stuk langzaam steeds stiller. Na afloop een groot applaus. Ze benoemen hoe rustig je ervan word en dat het voelt alsof je op je rug in de zee dobbert. Daarna eten we en kletsen we door. Jeanita spreekt met een van de vrouwen over breien. En een ander vertelt waarom het zo belangrijk is om acief te blijven en niet thuis te sippen. We zoudennog uren door kunne praten en we krijgen steeds meer bewondering voor deze sterke vrouwen. Ze willen graag een keer naar een concert van Ragazze en we gaan regelen dat dat kan.
We zijn ook een avond op bezoek geweest bij Koro een vrouwenkoor in West geleid en 14 jaar geleden opgericht door Titia. Er is lang nagedacht over een nieuwe naam van de groep die ooit Bos & Lommer Voices heette. Koro betekent hart in esperanto. Dat is een internationale taal die een mengelmoes is van allerlei talen ooit ontwikkeld zodat alle mensen ter wereld elkaar zouden kunnen verstaan. Dat pastte perfect. Koro zingt liederen van over de hele wereld. Tijdens het voorstelrondje worden er prachtig gedeeld op welke manier het koor van hen belangrijk is. Een vrouw uit Bosnië vertelt dat toen ze liederen zongen in haar eigen taal ze uitriep; “Nu ben ik eindelijk thuis! Thuis in Nederland.” Er wordt ook gezegd dat samen zingen zo veel mooier is dan alleen. Het heeft ook iets egoloos. “In een koor zing je goed als je jezelf niet hoort, als alles samensmelt.”. Ze vertellen ook dat er geen strenge regels zijn bij Titia. “Als je te laat bent dan loop je gewoon binnen, als er maar 3 mensen komen opdagen dan doen we het gewoon daarmee. De sfeer is ontspannen en warm en liefdevol.” Dat voelen we zeker. Ze vertellen dat ze normaal altijd alleen zingen en het nu al super waardevolle avond vinden om te horen wat iedereen hier eigenlijk brengt. Maar er moest natuurlijk ook gezongen. Ze vinden het leuk dat het koor ineens werd uitgebreid met 6 vrouwen en dus zingen wij als gehele team verschillende stukken mee. “Durme, Durme” is een 4 stemmig slaap liedje dat veel indruk maakte. Dan is het tijd dat Rosa en Jeanita samen 2 korte stukken spelen van componist Luciano Berio. De eerste is wat bombastische en enerverend het tweede meer sferisch. Ze reageren dat het voelt alsof je in een film zit. Vooral het rustige stuk vonden ze prachtig. We gaan contact houden en zien elkaar vast nog eens.
regie Rianne Meboer, Anouke de Groot
dramaturgie Arthur Kneepkens
composities Aftab Darvishi
tekst Rachel Rumai Diaz
concept, productie en marketing Ragazze Quartet, Theaterstraat
Uitvoerenden
spoken word Rachel Rumai Diaz
sopraan Aylin Sezer
Ragazze Quartet
viool Rosa Arnold, Jeanita Vriens-van Tongeren
altviool Annemijn Bergkotte
cello Rebecca Wise
I’m (not) Every Woman wordt mede mogelijk gemaakt door: Fonds Podiumkunsten, Amsterdams Fonds voor de Kunst, VSB Fonds, Norma Fonds, Prins Bernhard Cultuurfonds, Zabawas